«Праз аднолькавую рэч можна адчуць, што ты не адна». Беларуска — пра кулон, які для яе зараз не проста частка Беларусі

Вікторыя жыве і працуе за мяжой ужо больш за два гады. Яна вельмі хоча вярнуцца ў Беларусь, але не можа. Па словах дзяўчыны, як толькі яна ўбачыла ў Instagram кулон з абрысамі роднай краіны, адразу ж замовіла сабе на Дзень нараджэння.

«Цяпер у мяне ёсць мая Радзіма з сабой»

Беларуска не вельмі жадае распавядаць пра мінулае. Да эміграцыі жыла ў буйным абласным цэнтры, працавала ў дзяржаўнай структуры. Падчас пратэстаў была затрыманая, быў суд. На яе не завялі крымінальную справу, але Віка вырашыла пакінуць краіну і пачаць новае жыццё. Цяпер тут, у Польшчы, яна плануе не толькі вучыцца, набываць кватэру, але і нараджаць дзяцей.

Наша гераіня ўсміхаецца і з задавальненнем паказвае рэч, якая ёй вельмі дарагая. Гэты кулон — напамін і часцінка Радзімы.

— Гэтае ўпрыгожванне я купіла паўтара гады таму, — распавядае беларуска EX-PRESS.BY. — Убачыла ў Instagram інтэрв'ю з заснавальніцай ювелірнага брэнда Belaruskicry і загарэлася ідэяй набыць сабе такі ж кулон. Пачула аб каштоўнасцях, якія нясуць упрыгожванні, які сэнс укладваюць стваральнікі. Мяне зачапіла думка, што гэта кавалак нашай любімай радзімы. Я вельмі сумую па Беларусі, па блізкіх, па роднаму гораду.

Дзяўчына не стрымлівае слёзы, яна плача і моцна сціскае дарагі для яе кулон.

— Чакала яго паўтара месяца, гэта было вельмі доўга. Але гэта таго каштавала. Калі я яго надзела, адчула неверагодную радасць, пачала ўсім хваліцца, паказваць, што цяпер у мяне ёсць мая радзіма з сабой. Гэта быў падарунак мне самой сабе на дзень нараджэння. Зараз нават не памятаю, колькі каштаваў, здаецца, 40-45 еўра. Калі жывеш у Польшчы, кошты крыху іншыя, чым у Беларусі, і шмат што хутка забываецца, але мая прыгажосць заўсёды са мной.

«Гэта пра салідарнасць і падтрымку»

— Я ніколі кулон не здымала, — прызнаецца беларуска. — У душ, лазню, басейн, спаць, есці ці на канцэрт — ён заўсёды са мной. Я чытала, што такі кулон ёсць нават у работнікаў амбасады Беларусі за мяжой. Я была здзіўлена спачатку, але потым зразумела, што ў гэтым насамрэч няма нічога незвычайнага. Гэта прыгожа і выдатна. Навошта забараняць такія рэчы? Кавалачак Беларусі мусіць быць з намі побач і назаўжды.

На пытанне, якія пачуцці ў дзяўчыны ўзнікаюць, калі яна бачыць такія ўпрыгожванні на іншых людзях, Віка адказвае:

— Я адчуваю неверагодную сувязь паміж намі ўсімі. Калі сустракаю жанчын з такімі ўпрыгожваннямі на вуліцы, на беларускіх сустрэчах у маім горадзе, на канцэртах, у сацыяльных сетках, я заўсёды заўважаю і цешуся, што нас так шмат. Гэта выдатна, што дзяўчаты набываюць сабе такія рэчы, гэта адрознівае нас і паказвае, як нам дарагая Беларусь, як мы сумуем па ёй, як хочам хутчэй вярнуцца ў свабодную краіну.

Мне здаецца, гэта не проста выдатнае ўпрыгожванне, гэта значна больш. Гэта пра салідарнасць і падтрымку, праз аднолькавую рэч можна адчуць, што ты не адна, што мы не адны, нас шмат, не проста тысячы, а мусіць ужо мільёны. Як было б добра, калі б кожная беларуска мела такі кулон, тады адразу было б бачна і ў Грузіі, і ў Турцыі, і ў Польшчы, і ў Парыжы, што гэта беларуска.