Паэт і перфомер Артур Камароўскі зараз жыве ў Варшаве. У гэтым годзе пабачыла свет яго кніга «Corpus vile», таксама нядаўна беларус скончыў праект дакументальныx вершаў па тэме iнтэграцыi ў Еўропе. Чаму была выбрана такая назва для новай кнігі, якія вершы можна там адшукаць, і куды плануе адправіцца аўтар восенню, ён распавёў EX-PRESS.BY.
Артур Камароўскі — паэт, перфомер, журналіст, удзельнік ВІА «Красный Борщевик», аўтар кнігі «Вада пачынае жыць», за якую ён атрымаў прэмію «Дэбют» імя Максіма Багдановіча ў 2021 годзе. У зборнік увайшлі тэксты, напісаныя цягам трох гадоў. Гэта вершы пра ваду, гарады і людзей. Артур друкаваўся ў часопісах «Дзеяслоў», «Маладосць», «Верасень», «Літаратурная Беларусь», на парталах polutona.ru, «Леterraтура», «Двоеточие».
Вершы перакладзеныя на ўкраінскую, польскую, англійскую, эстонскую, шведскую і рускую мовы.
Нарадзіўся ў 1991 г. у г. п. Мір (Гродзенская вобласць). Скончыў ГрДзУ імя Янкі Купалы і магістратуру (ГрДзУ).
6 траўня ў Кракаве адбылася прэзентацыя кнігі вершаў Артура Камароўскага «Corpus Vile». 12 траўня на прэзентацыі ў Варшаве паэт распавёў, як працаваў над кнігай, што азначае назва, якія там ёсць раздзелы.
— У Варшаве я быў сам сабе рэжысёр. Назву вельмі доўга шукаў. Выбіраў такое, што адной назвай магло б распавесці, што будзе ў кнізе. Перабіраў і аднойчы проста загугліў слова Corpus і лацінскія выразы, нават не ведаў, наколькі яны розныя. Як прачытаў выраз Corpus Vile, зразумеў, што ён вельмі падыходзіць. Азначае аб'ект даследавання, над якім праводзяць розныя эксперыменты, і вынік эксперымента не з'яўляецца важным, тобок не важна, што будзе ў рэзультаце з аб'ектам даследавання. Ён увогуле можа быць знічшаны або пашкоджаны.
Кнігу беларус пісаў з 2019 года па 2022 год. Першы раздзел напісаў у 2019 — пачатку 2020 года. Другі раздзел пісаў даўжэй за ўсе: з 2019, а скончыў узімку 2021 года, калі пакінуў Беларусь. Цікава, што трэці раздзел напісаў у Батумі, а чацвёрты — у Тбілісі і часткова ў Швецыі.
— Раздзелы вельмі розныя: «Падарожжа ад ускоснай да простай мовы», «Маё цела», «Ён», «Дзіўныя рыбіны». Напрыклад, «Ён» — раздзел прысвечаны майму партнёру, а «Дзіўныя рыбіны» — гэта гісторыі з жыцця блізкіх і нават незнаёмых людзей. Яны падаліся мне цікавымі, і я захацеў іх расказаць.
Артур зараз жыве ў Варшаве і нядаўна скончыў праект дакументальных вершаў пра iнтэграцыю ў Еўропе.
— Там пра дом, пра межы, пра розныя краіны і нацыянальнасці. Усё гэта даследавалася. Будзе хутка апублікавана.
Перфомер прызнаецца, што ў бліжэйшы час планаў няма, але ёсць некалькі ідэй. Так, восенню ён паедзе працаваць над перакладам у Швецыю.
— Буду пісаць і сваё. Я намагаюся шмат падарожнічаць, наколькі гэта магчыма ў межах Польшчы, атрымліваю асалоду ад жыцця. Не магу вернуцца ў Беларусь, бо быў вымушаны яе пакінуць. Усё магло там здарыцца, прыйшлося ўехаць.
На пытанне, што паэт аўтар хоча пажадаць нашым чытачам і чытачкам, адказвае:
— Прапанаваў бы жыць далей і планаваць, падарожнічаць і дарыць сабе падарункі, дарыць падарункі іншым і слухаць добрую музыку, а таксама смачна есці.
З дазволу аўтара публікуем яго верш:
дом — гэта глядзець на знаёмыя рэчы чужымі вачыма
на фатаздымак
дзе ранішняе сонца выходзіць за рамку
дзе можна басанож ці наогул не разбувацца
і даўно памерлая бабуля ставіць на печ
(каб уздымалася) цеста
дзе межы настолькі тонкія
што немагчыма адчуваць сваё цела
якое зліваецца з прасторай, смугою і часам
дзе ён першы раз запрашае цябе дадому
і гатуе для цябе
і пасля вы глядзіце бландзінку ў законе
дзе бывае так страшна што нават забываешся дыхаць
і так свабодна
што забываеш як бывае страшна
аднойчы я ехаў на ровары позна ўвечары
а міма несліся фуры
загружаныя рознымі рэчамі
і вецер за гэтымі фурамі быў такі моцны
што я сціскаў рукі так
што яны свяціліся ў цемры
я б думаў лежачы на ўскрайку невядомага леса
што так і не даехаў дадому
і як хутка вялікая сіла на небе пераключае кнопкі ўкл/выкл
маё цела збудаванае з дрэва й камення
я не ведаю навошта мне сіні пашпарт
РЭСПУБЛІКА БЕЛАРУСЬ гучыць нібы вырак
заплюшчваю вочы і бачу:
ціха-ціха крадзецца азіраючыся ліса —
між пустых аголеных дрэў
мой малодшы брат у тоўстым камбінезоне
і сабака Гера
(у гонар страражытнагрэцкай багіні)
вядзе нас праз сумёты кудысьці наперад
вялікія прыгоды маленькага чалавека
мяне
у свеце дзе я адмаўляю сваім веццем
межы пашпартныя кантролі і візы
дом — дзе не існуе ніякага дома
толькі думка пра гэты дом
створаная ўяўленнем таго самага філосафа
дзе я зноў і зноў перавожу рэчы
з месца на месца
з аднаго цела ў іншае
з аднаго сусвету ў нейкі яшчэ
дзе смерць робіцца эпіграфам
кожнай недапісанай кнігі
дзе так часта згадваецца буэнас-айрас
што я і сапраўды адчуваю кончыкам носа вецер
дзе зіма мяняецца месцамі з восенню і вясною
а лета бавіць з табою час у чарговым парку
некалькі прыпынкаў на метро —
і можна сядзець на траве і глядзець
як прыгожыя хлопцы распранутыя да шортаў
ганяюць мячык
а на пашпартным кантролі ты прымушаеш сябе ўсміхацца
бо можа так стацца
што гэтая краіна будзе занадта для цябе харошай
занадта багатай і шчодрай
што я адчуваю жывучы ў чарговай краіне?
толькі сум што тут так рана цямнее
дом — гэта ўздымацца ўгару і марудна падаць
перабіраючы ў роце адпаведныя літары
і не знаходзячы да падзення
калі я быў яшчэ ўнутры жывата
быў семя быў пачатак быў нішто
ужо тады, я думаю, я выбіраў сабе мову
і неяк так атрымалася
што беларуская праплыла побач і знікла за пупавіннем
можа зараз пішу нават не я
не кончыкі маіх пальцаў выстукваюць літары на клавіятуры
а сама беларуская мова
якая нарэшце выплыла і ўздыхнула
што можна сказаць пра польскую і грузінскую?
толькі тое што яны ўсё яшчэ блытаюцца ў маім вецці
дом — гэта напятая цеціва ў руках вербалоза
я намагаюся ўспомніць:
пошум вады разбураны ганак
класная кіраўнічка што выганяе цябе з лінейкі
(бо ты не так апрануты)
першы пацалунак з хлопцам (імя не ўспомню)
застылая прабабуля ў труне
студзень
а далей страла ляціць і трапляе ў цэль
у якой краіне я б хацеў жыць?
спытаю вясною ў новага лісця
дом — гэта птушка што глядзіць на цябе
адным вокам праз шкло аб'ектыва
выпрошвае зерне і хлеб
гэта яна пытае: з'язджаеш ці застаешся?
і глядзіць і глядзіць
кыш адсюль
мае ўяўленні пра месцы сутыкаюцца з рэальнасцю
і выйграюць
я — мячык у руках прыгожых польскіх хлопцаў
мая галактыка багатая на спадарожнікі
мае заплюшчаныя вочы малююць на ягоных руках
падлогу і столь
шэсцьдзясят квадратных метраў адзіноты і напоўненасці
дом — гэта шчасце не задаваць пытанні
і прадугадваць адказы
выходзіць у бязмежжа без скафандра і падрыхтоўкі
распраўляць зморшчынкі ўзораў
на вечнай драўніне
адразу пазнаваць па вачах
каму самотна і холадна
праходзячы праз
праходзячы побач
кранаючы рукою белыя рукі
дом — гэта баяцца думаць пра дом
нібы баяцца дручка пасля першай цыгарэты
нібы баяцца свайго цела пасля першага сэксу
больш нічога няма — і ўсё ёсць
застылыя нібы жэле цягнікі
абарваны палёт самалётаў
кіслая журавіна на языку
і так лёгка нібы гэта зіма ніколі не скончыцца
так і не наступіўшы
Добро пожаловать в реальность!