«Купалле — не пра дым ад пакрышак, а пра святло ў сэрцы», — кажа Аляксандр з Барысава. Сёння гэтае традыцыйнае свята для многіх беларусаў стала нашмат большым: сімвалам еднасці, сувязі з зямлёй і спадчынай. EX-PRESS.BY спытаў беларусаў у Празе, Варшаве, Вільні, Нью-Ёрку і дома — што значыць для іх Купалле і чаму яно не губляе свайго сэнсу нават за тысячы кіламетраў ад Радзімы.
Аляксандр, Барысаў:
— У нас з маладосці Купалле святкавалі 6 ліпеня — так было прынята, яшчэ з савецкіх часоў. Збіраліся ў лесе або на рацэ Схе, разводзілі вялікае вогнішча... Але, калі шчыра, тады мы мала думалі пра традыцыі. Помню, як з хлопцамі загадзя шукалі старыя пакрышкі, хавалі іх на Схе, яны потым добра давалі агонь, нам здавалася, што гэта крута. А цяпер сорамна. Мы не разумелі, якую шкоду рабілі — і здароўю, і прыродзе.
Цяпер для мяне Купалле стала больш свядомым — гэта пра сувязь з зямлёй, пра памяць, пра павагу. І вельмі не хочацца, каб маладыя паўтаралі нашы памылкі. Купалле — не пра дым ад пакрышак, а пра святло ў сэрцы.
Кацярына, 29 гадоў, Прага (Чэхія):
— Купалле для мяне цяпер — гэта значна больш, чым проста традыцыйнае свята. Гэта пра еднасць. Калі я ўбачыла, як беларусы адзначаюць яго ў Варшаве, у Вільні, у Нью-Ёрку, у Тбілісі, у Празе, мяне праняло. Мы ўсе такія розныя: хтосьці выехаў гадоў дзесяць таму, хтосьці нядаўна, хтосьці жыве ў Беларусі. Але Купалле нас аб’ядноўвае. Бо ў гэты момант мы разам спяваем «Купалінку», пляцём вянкі, запальваем агонь і верым, што наш агонь — гэта агонь надзеі, наш сімвал. Мы можам быць у розных краінах, у розных часавых зонах, але калі мы святкуем Купалле, мы зноў становімся супольнасцю.
Ігар, Варшава:
— 21 чэрвеня на беразе Віслы было нешта неверагоднае. Я прыйшоў адзін, але ўжо праз паўгадзіны быў сярод «сваіх» — людзей, што разумеюць, адчуваюць, памятаюць. Гучалі беларускія песні, дзеці бегалі з вянкамі, дарослыя абдымаліся, нехта ўсміхаўся з настальгіяй. У нейкі момант я падумаў, што я не на Вісле, мне падалося, што на Беларусі. Для мяне гэта было не проста свята, гэта было сведчанне таго, што Беларусь жыве. У кожнай песні, у кожным вянку, у кожнай надзеі. І я ведаю: мы вернемся дадому з гэтым святлом.
Арцём, ЗША:
— Жывучы ў Амерыцы, я зразумеў, што ўсе святы — гэта пра людзей. Купалле я адзначаю ў другой палове чэрвеня з беларусамі, палякамі, нават латышамі. Мы разам пляцём вянкі, спяваем, і мне здаецца, што Купалле — гэта наш супольны код, які яднае нас па-за межамі Беларусі.
Надзея, Вільня (Літва):
— У Вільні Купалле асаблівае: тут яго адзначаюць разам беларусы, літоўцы, украінцы. Гэта свята не толькі пра традыцыю, але і пра адзінства. Асабліва цяпер, калі нашыя краіны так звязаныя, яно стала святам сяброўства і надзеі. Я лічыла Купалле проста цікавым фальклорам, пакуль не патрапіла на святкаванне, арганізаванае беларусамі ў Берліне. Мы адзначаем яго каля 21 чэрвеня, каб супадаць з сонцастаяннем.
Хочаце расказаць сваю навіну? Пiшыце: @ex_presslive
Добро пожаловать в реальность!