Сяргей Башлыкевіч з новым складам гурта «Liebonik» выступіў у буйных гарадах Польшчы. Драйвовыя і цёплыя канцэрты прайшлі ў Познанi, Уроцлаве, Кракаве, Гданьску i Варшаве, а праз месяц гурт плануе прыехаць у Вiльню.
У праграме «Песні як песні» прагучалi як старыя хiты, так новыя песнi. Як сам назваў Сяргей, «новыя песнi і старая класіка».
«Задума была зрабіць альбом проста нармальным і ў мінорных нотах»
Рок-бард Сяргей Башлыкевіч не толькі файна спяваў вядомыя хіты і новыя песні, але шмат цікавага казаў са сцэны, гучалі як вельмі асабістыя гісторыі, так і смешныя жарты.
Ён падкрэсліў, што шмат чаго змяняецца ў нашым жыцці, тых людзей, хто былі побач больш няма, але ж з’яўляюцца новыя:
— Мы гралі некалькі гадоў з «Liebonik», і добры склад атрымаўся. Першы раз мы едзем без бубнача Сашы і Ані (рэд. — спявачка Ганна Рубчэня). Нашыя творчыя плыні зараз ідуць паасобку. Я вельмі ўдзячны сусвету за гэты час разам, і не магу нават уявіць, як яно магло бы быць інакш. Для мяне важны эмацыйны кантакт. Вельмі добра, што Паша — барабанны маэстра, якога вы безумоўна мільён разоў чулі і на радыё і на канцэртах у Беларусі, нават калі і не ведалі, што гэта ён, і Лера (спявачка Аквалеры) далучыліся да нас, мяне і бас-гітарыста Макса Казакевіча.
Аказалася, што з Аквалерыяй Сяржук знаёмы даўно:
— Мы з Лерай даўно знаёмыя, некалі я да яе хадзіў вучыцца спяваць. Лера мяне муштравала, я стараўся. Тое, як я спяваю, гэта не тое, дзеля чаго прыходзяць людзі. Для мяне больш істотна змястоўнасць, не згубіць за ўсім гэтым, пра што мы спяваем. Раней я вельмі быў засяроджаны на сваім, што ўкладваў, мог пра гэта расказваць альбо не. Задума была зрабіць альбом проста нармальным у мінорных нотах. Складана мне трымацца ў адной плыні. Лічу, што мусіць быць жыццёвы баланс.
Рэперскі і бардаўскі накірункі творчасці развіваюцца паралельна:
— Раней, калі акустычна выступаў, праграма была больш самотная, сур’ёзная. Так і казалі — акустычны Башлыкевіч, а «Liebonik» — гэта «хто адкрыў дурындышную, закройце, дзьмуе». Неяк так было. Зараз нам дадатковае практыкаванне, што мы спалучаем усё шмат рознабаковых рэчаў у сабе.
Сяргей прызнаецца, што не ведае, як будзе далей:
— Мы адыграем праграму ў гэтым туры і больш не будзем вяртацца, бо гэта не тое, што мяне індэфікуе, што я не назаўсёды застануся ў вызначэнні, што я эмігрант. Я быў сабой і я застануся сабой. Не ведаю, як будзе далей. Заўтра будзем размаўляць пра іншае: што снегу наваліла. Паглядзім і не будзем да гэтага вяртацца.
Ён падкрэсліў:
— Але гэта пра тое, што я ствараюся з цаглінак, якія ў нейкі момант паклаў. Я не планаваў укладаць цаглінку барадатага мужчыны, укладваў — героя-любоўніка. Гэта цаглінка не даехала, а даехала іншая.
«Мне хацелася ідэю сацьяграхі ў беларускім варыянце прайсці інакш»
Музыка ўзгадаў, што нядаўна прыязджаў ва Ўроцлаў з акустычным канцэртам:
— Часам выпадкова з'яўляюцца песні. Вось адна з сітуатыўных замалёвак. Патэліў мне сябра і адразу пачаў спяваць калядныя песні. Я запісаў, як ён спявае. Праз некалькі дзён у мяне з'явілася песня, якую проста не мог не выпусціць. У пачатку сакавіка 2022 года, калі вайна толькі пачалася, вельмі мне дарагі дзядзя сышоў. Усё разам спалучылася, і так нарадзiлася песня.
Сяржук лічыць сябе чалавекам пост-пост мадэрна:
— Усё што з’еў, пераварыў і выпусціў у нейкім іншым выглядзе. Гурт «Рэха» люблю, Андрусь Такінданг — мой добры сябар. У яго ёсць песня «Сацьяграха». Мая найлюбімейшая. Мне хацелася ідэю сацьяграхі ў беларускім варыянце прайсці далей, інакш. Андрусь пайшоў туды, куды хацеў, а я пайшоў у іншы бок.
Дарэчы, сацьяграха — гэта «імкненне да праўды», «упартасць у праўдзе», у Індыі ў перыяд ангельскага каланіяльнага панавання тактыка негвалтоўнай барацьбы за незалежнасць у дзвюх формах: не супрацоўніцтва і грамадзянскага непадпарадкавання.
Таксама музыка заспяваў сацьяграху ашмянскага разліву.
«Песня, якую любілі БРСМаўскія паблікі ў Вкантакце»
— «Актывіст» — адна з самых патрыятычных песень, якую любілі БРСМаўскія паблікі ў Вкантакце. У ёй нічога няма, што яе робіць іншай, гэта песня пра каханне, песня-веха. Гэта цаглінка, якую я таксама ў сябе паклаў. Легалізаваў для сябе трасянку, калі паслухаў «Разбітае сэрца пацана». Усвяідомў: блін, так можна пры людзях?! Такі актывіст і атрымаўся.
Прагучалі таксама іншыя песні гурта «Liebonik»: пра няшчаснае каханне і з мужчынскага боку і з жаночага, што з гэтым рабіць, як жыць. Калі закахаўся, а яна не, і наадварот. Вядома спявалі пра бараду, якая «застаецца з намі з барадатага цыклу»:
— Мне ад песні «Сэкс з барадатым мужчынам» не холадна, не горача. Ніякіх дывідэнтаў яна мне не прынесла. Я рады, што мяне любяць за іншае.
Сяргей прызнаецца, што раней вельмі быў засяроджаны на сваім, што ўкладваў у словы, мог пра гэта расказваць альбо не. Сёння ён папрасіў спявачку Леру распавесці, які сэнс яна бачыць у тэксце песні «Марс»:
— Для мяне шмат сэнсаў. Я там адчула, пачула і пабачыла, пра тое, што вельмі шмат людзей зараз у турмах, што яны быццам у іншай планеце. За іх коткамі нехта прыглядае, ім пішуць лісты. Другі сэнс — стан чалавечы — я інтраверт. Але бліжэй першая трактоўка.
Сяргей Башлыкевіч дадаў:
— Хацелася, каб не ўзнікала трактоўка такая праз пэўны час. Безумоўна, заўсёды будзе нешта балець, і будзе цяжка, але хацелася пракруціць пласцінку да іншай песні.
Напрыканцы імпрэзы музыка прыцягнуў увагу да мерча, які паступіў у продаж:
— Гэта не пра грошы, гэта пра супрычаснасць. Нам будзе прыемна, калі нехта будзе хадзіць у такіх рэчах. Насіце з гонарам!
Пасля спакойнай песні слухачы запаволіліся, зрабілі здымкі з любімым гуртом і шчаслівыя пайшлі дадому. Сапраўды, атрымаўся цёплы канцэрт, давялося і пасмяяцца і нават паплакаць.
У межах тура да гурта далучыліся і іншыя музыкі: Андрусь Такінданг, Аляксандр Дзянісаў з гурта «Dzieciuki», Яўген Цярэнц’еў (гурт «Тeleport»), спявачка Ailar Tatarenka, Менскі індзі-рок «DOM SUVIAZI», музыка Pan Savyan.
Хочаце даслаць навіну? Пiшыце: @ex_presslive.
Добро пожаловать в реальность!