Што можна сказаць пра "мірныя перамовы" і "мір"? Толькі наступнае: у Расеі шмат рэсурсаў каб весьці гібрыднаю вайну і дэстабілізаваць Захад у цэлым, і некаторыя краіны па асобку, асабліва калі мы кажам пра дзейнасьць йх сьпецслужбаў, піша палітолаг Павел Усаў.
Гэта:
1. Інфармацыйныя атакі, кібератакі;
2. Выкарыстоўваньне палітычных кампаній і крызісаў;
3. Наўпроставыя дыверсіі і забойствы.
4. У рэалізацыі такіх дзеяньняў у Масквы развязаны рукі. Больш таго, Крэмль мае шматмільённую армію рускамірцаў у Еўропе, ЗША, Канадзе, яны праводзяць сваю ідэалагічную і дыверсыйную справу.
5. Расея мае наўпрост саюзьнікаў палітычных і ідэалагічных ад прэм’ераў да еўрапейскіх палітыкаў, якіх будзе выкарыстоўваць для палітычнага сабатажу і падрыву дэмакратыі. Каб зь ймі змагацца заходнім краінам неабходны антыдэмакратычныя меры (забарона пэўных партый і СМІ), што пагражае самой дэмакратычнай сістэме;
6. Рост неамарксістскіх, анархічных рухаў, як і праванацыяналістычных, арыентаваных на Крэмль павысіць унутраную нестабільнасьць;
7. Выкапыстаньне праблемаў міграцыйнага кшталту, мідэтнічнай напружанасьці;
8. Расея павялічвае тэрытарыяльную стратэгічную і палітычную прысутнасьць: Грузія, Беларусь, Сербія, Венгрыя, Славакія, Малдова;
9. Расея можа наўпрост дэстабілізаваць прымежжа: краіны Балтыі, Польшча.
Захад у сваю чаргу не ў стане і не гатовы праводзіць шырокую гібрыдную вайну супраць Расеі. Няма рэсурсаў, няма стратэгіі, няма мэты. У тым ліку моцная абмежаванасьць дзеяньняў унутры самой Расеі. Фактычна цяжар рэальнай і гібрыднай вайны ляжыць на Украіне.
Самае галоўная, калі паглядзець на дзеяньні Масквы, яны сапраўды гатовыя на зьнішчэньне і разбурэньне Зазаду, як і раней, да 1989 году. Захад жа намагаецца суіснаваць з Расеяй, не глядзіць на Расею як на ворага, якога трэба перамагчы.
Добро пожаловать в реальность!