Марына пакінула Беларусь пасля пратэстаў 2020 года ў пошуках бяспекі і пасялілася ў Польшчы. Прайшло ўжо амаль тры гады, але пачуццё адзіноты і тугі па радзіме застаецца з ёй. Нядаўна мерапрыемства, арганізаванае яе новымі суседзямі, нагадала дзяўчыне пра адзін з найлепшых момантаў у Беларусі — дваравыя сходы.
— Калі ты эмігрант, адчуванне чужасці непазбежнае. Новая краіна, мова, звычкі — усё гэта патрабуе часу. Нават калі ў цябе ёсць праца, жыллё і нейкае кола знаёмых, ты можаш адчуваць сябе самотна, — прызнаецца Марына.
Нядаўна яна зняла кватэру ў шматпавярховым доме ў адным з раёнаў Варшавы. У пад'ездзе і ліфтах часта з'яўляліся аб'явы — ад дабрачынных збораў да сустрэч жыхароў. Адно з іх прыцягнула яе ўвагу: запрашэнне на сумеснае ўпрыгожванне двара да Новага года. Арганізатары прапаноўвалі прынесці гірлянды, цацкі і нават пачастункі.
У прызначаны дзень Марына спачатку назірала з акна. Двор паступова напаўняўся людзьмі. Усталявалі палатку, уключылі калядную музыку. Маладыя пары, сем’і з дзецьмі, пажылыя суседзі — вельмі шмат людзей прыйшлі падзяліць гэтую перадкалядную радасць. Хтосьці ўпрыгожваў дрэвы цацкамі і ліхтарыкамі, хтосьці разліваў гарачую гарбату, а дзеці гулялі паблізу.
— Гэта было як сцэна з фільма: яркія агеньчыкі, смех дзяцей, водар хатняй выпечкі, — успамінае дзяўчына. — Гэтая цеплыня нібы цягнула мяне да людзей, і я не вытрымала — вырашыла далучыцца.
Марына прынесла з сабой невялікую скрыню з цацкамі, якія засталіся ад папярэдніх жыхароў кватэры. Калі яна падышла, яе адразу прывіталі некалькі суседзяў, прапанавалі гарбату, а пажылая жанчына паклала ў руку кавалак духмянага пірага.
— Атмасфера нагадала мне дваравыя сходы ў Беларусі ў 2020 годзе. Тады мы збіраліся разам, пілі гарбату, размаўлялі, падтрымлівалі адно аднаго. Гэта былі кранальныя моманты яднання і чалавечнасці, — кажа наша гераіня.
Адзінае, што адрознівала гэты момант, — мова. Замест звыклай гаворкі вакол чулася польская. Але гэта не перашкаджала Марыне адчуваць сябе часткай гэтай маленькай супольнасці.
— Цяпло і дабрыня не маюць межаў. Такія моманты дапамагаюць мне не толькі ўспамінаць радзіму, але і добра адчуваць сябе тут, у Польшчы, — кажа яна.
Гэтая гісторыя нагадвае, што нават удалечыні ад дому можна знайсці месца, дзе адчуваеш сябе сваім. Часам дастаткова зрабіць першы крок насустрач.
Даслаць навіну: @ex_presslive
Добро пожаловать в реальность!