Адносна нядаўна я напісаў, што вольная Беларусь адбудзецца гадоў праз 15-20, не раней. Сёньня мушу прызнаць, што памыліўся, пiша палітычны аналітык Сяргей Навумчык.
Апошнія тыдні я ўважліва паглядзеў, колькі чалавек узгадалі 35-годзьдзе ўтварэньня БНФ, ці 35-годзьдзе гістарычнага мітынгу на Дзяды, ці ўзгадалі Курапаты на Дзяды, ці проста толькі Дзяды, ці колькі прыгадалі Ноч расстраляных паэтаў…
Гаворка пра генацыд нацыі, калі мы кажам пра Курапаты, і пра вызначальныя для нацыі падзеі, калі прыгадваем БНФ, які ўзьняў сьцяг дасягненьня Незалежнасьці і яе дасягнуў (казачку пра «а ў чым іх заслуга – усе іншыя таксама дасягнулі незалежнасьці» пакіньце ідыётам – ва «усіх іншых рэспубліках» не адмовіліся ад сваёй мовы і сваіх сімвалаў, БССР мела ўсе шанцы застацца ў канфэдэрацыі з Расеяй ці нават увайсьці ў яе склад).
Не кажу пра тых, хто жыве ў Беларусі. Кажу пра тых, хто цяпер у вольным сьвеце, дзе забаронаў на збор на Дзяды няма (за фота са сьвечкай у фб, ва ўсялякім разе, ім нічога не пагражае і да іх блізкіх у Беларусі за фота сьвечкі карнікі ня прыйдуць – ва ўсякім разе, сёньня сытуацыя такая).
Адзначылі сотні – з 350 тысяч тых, хто зьехалі і цяпер жыве ў вольным сьвеце. Дакладна, менш за 1%.
Гэта значыць, што 349 000 (умоўна кажучы) так і не зразумелі, хто іх вораг і хто стаяў за НКВД і стаіць за ГУБАЗІКам.
Таму – ніякія ня 20, а 120 гадоў. Некалькі пакаленьняў.
Можа быць, да праўнукаў-прапраўнукаў нешта і дойдзе – дзякуючы руплівасьці тых сотняў, якія ўсьведамляюць нацыянальныя каштоўнасьці (і якія толькі і могуць быць падмуркам сапраўды вольнай Беларусі.
Бо «Калиновский – беларус? Ржунемогу!» у вуснах самага раздэмакратычнага дэмакрата такім падмуркам быць ня можа – такі дэмакрат цалкам сабе дэмакратыча (Лукашэнка ў 1994 быў абраны, з большага, дэмакратычным шляхам) і, што важна, непазьбежна прывядзе ізноў пад Маскву, якая была Ардой і застанецца Ардой, а значыць – на Акрэсьціна ці ў Курапаты.
Добро пожаловать в реальность!