Аналітык Сяргей Чалы ўпэўнены: вяртанне Сяргея Ціханоўскага — гэта нагода не замоўчваць, а нарэшце сказаць уголас тое, што дагэтуль заставалася ўнутры. 2020 год — перамога гэта ці параза? Нас падманулі ці мы пражылі нешта, чым варта ганарыцца, а не аплакваць? Сваімі думкамі з EX-PRESS.BY падзяліліся беларусы рознага ўзросту і сацыяльнага становішча. У кожнага — свой погляд і свой голас.
Надзея, 63 гады, пенсіянерка:
— Для мяне 2020 год — гэта перамога. Не такая, якой усе чакалі, але ўсё ж перамога. Я ўпершыню за доўгія гады адчула, што беларусы — не маўклівыя. Моладзь, жанчыны, рабочыя — усе выйшлі. Я плакала, калі бачыла, як маладыя дзяўчаты стаяць з кветкамі супраць аўтазакаў. Так, нас раздушылі. Але ці можна раздушыць тое, што ўжо прачнулася? Мне здаецца, што не. Гэта наша годнасць. Я ёю ганаруся і веру: усё яшчэ будзе.
Арцём, 29 гадоў, IT-спецыяліст, цяпер у Варшаве:
— Калі шчыра, у мяне тады было адчуванне, што вось-вось... што ўсё магчыма. Але потым пачаліся катаванні, калоніі, сябры зніклі, я сам ледзь уцёк. Таму я не магу называць гэта перамогай. Я не шкадую, што выйшаў, але і аптымізм у мяне цяпер іншы — халодны, без ілюзій.
Ганна, 34 гады, фатограф, засталася ў Мінску:
— Гэта быў глыбокі ўрок. Мы ўсе яго дагэтуль праходзім. Думалі: дастаткова выйсці з кветкай — і ўсё памяняецца. Але аказалася, што сістэма — гэта монстр. Але і мы — мацнейшыя, чым думалі. Я не называю 2020 «перамогай», але гэта і не параза. Гэта этап — важны, балючы, але неабходны. Мне здаецца, самае галоўнае яшчэ наперадзе. Таму я не маўчу, як кажа Чалы. Мы ўсе яшчэ пішам гэтую гісторыю.
Аляксей, 47 гадоў, былы рабочы з Гомеля, цяпер у Літве:
— Усе гавораць: «Мы выйшлі — і гэта было крута». Але ж дзе вынік? Я страціў працу, мяне садзілі, мая жонка ўцякла з дзіцём у Польшчу. Гэта перамога? Для мяне — не. Гэта была надзея, што ператварылася ў агонію. Але я разумею і іншае: калі б не 2020, мы б дагэтуль думалі, што «так і трэба». Таму, можа, гэта быў канец ілюзій. А калі на тое пайшло — лепей горкая праўда, чым салодкая хлусня. Мы прачнуліся. І назад не вернемся.
Дыяна, 22 гады:
— Я тады была яшчэ школьніцай, і маё жыццё падзялілася на «да» і «пасля». Бацькі казалі: «Не высоўвайся», а цяпер нават яны прызнаюць, што маўчаць больш немагчыма. Для мяне 2020 — доказ таго, што беларусы здольныя на неверагоднае. Гэта як міф — але ён сапраўдны. Ланцугі салідарнасці, песні, белыя стужкі... Гэта не проста эмоцыі. Гэта сімвалы новай Беларусі. І я хачу, каб мы іх не страцілі. Я дакладна ведаю: гэта не параза.
Хочаце падзяліцца меркаваннем? Мы на сувязі: @ex_presslive
Добро пожаловать в реальность!