Легенда беларускага року — пра стаўленне да вайны і пра адзін з самых вялікіх здабыткаў нашай рэвалюцыі.
— На беларускіх землях заўсёды былі сітуацыі, падобныя да сённяшняй, падобныя на тое, што адбывалася і 200, і 300 гадоў таму, падобная на часы паўстанняў і Касцюшкі, і Каліноўскага. Увесь час было гэта супрацьстаянне з імперыяй, калі асоба мусіць узяць на сябе адказнасць за сябе, за сваё атачэнне, за сваю краіну. Пра гэта ўсе мае песні і ўсё маё жыццё пра гэта, — падзяліўся Піт Паўлаў на канале 6TV Biełaruś.
Нядаўняя паездка ва Ўкраіну, прызнаўся музыкант, яго не проста ўразіла, але змяніла стаўленне да жыцця.
— Пакуль ты рукамі не памацаеш вайну, яе немагчыма ўявіць.
Нягледзячы на тое, што я, як мы ўсе, быў у павестцы 24 на 7, пакуль ты не дакранешся, ты не адчуеш гэтую вайну як сваю.
Вось гэты феномен адбыўся са мной. Я дакрануўся да вайны, і мае адчуванні даволі сур’ёзна змяніліся.
Зараз мне здаецца, што ўдзел у жыцці Палка Каліноўскага, удзел у руху супраціву павінен стаць неабходнай часткай майго ўласнага жыцця, — кажа Піт Паўлаў.
Ён распавёў, што апошнім часам напісаў некалькі песень на тэму вайны, а паездка натхніла яго на супольны кліп з Палком Каліноўскага.
— Мастацтва ёсць паўсюль. Для мяне мастацтва — гэта адзіны сэнс жыцця, адзіны сэнс існавання чалавека, адзінае, што застанецца пасля людзей. На вайне натуральна ўсё абвастраецца, — разважае удзельнік гурта N.R.M.
Ён лічыць, што ў беларусаў павінен быць свой шлях да перамогі, стаць на які павінен кожны, хто хоча вярнуць сабе краіну.
— Кожны мусіць зразумець, што мы на вайне, і гэта кепскае стаўленне, калі хтосьці, як тыя «розовые пони», лічыць, што можна неяк перасядзець, перачакаць.
Трэба накіравацца на вайну. Хто можа, паехаць туды, ва Ўкраіну, хто можа — данаціць, хто можа — рабіць нешта функцыянальнае. І дарэчы ёсць спосабы перамагчы рэжым, калі кожны з нас будзе рабіць, што ён можа.
І вось гэты наш калектыўны розум, як у 2020 годзе, абавязкова знойдзе шлях… Магчыма, рэжым абрынецца ўжо ў хуткім часе.
Менавіта я адчуваю, што ў іх пад нагамі проста гарыць зямля.
Паглядзіце, як сябе паводзяць вось гэтыя шараговыя рэжыму, гэтыя памагатыя, дробныя міліцыянты, мытнікі. Яны ўсе сталі слушныя і ласкавыя. Яны ўсім сваім выглядам паказваюць, што мы ж харошыя, мы ж, як і вы, у палоне.
Я не кажу пра гэтую меншасць, якая лютуе. Зразумела, яны ёсць. А звычайныя міліцыянты ператварыліся ў «амерыканскіх шэрыфаў», выконваюць усё з усмешкай і на «вы».
Рэжым можа зваліцца і заўтра, можа пратрымацца яшчэ пэўны час. Магчыма, вельмі хутка гэта ўсё лясне. Але ж і мы павінны зразумець, што за нас нам ніхто краіну не верне.
На прыкладзе Украіны гэта ўсё бачна. Ім ніхто не збіраўся дапамагаць, ім збіраліся дапамагчы вывезці Зяленскага і даць зброю для партызанскай вайны. Але калі ўсе ўбачылі, што яны ў стане перамагчы Расію…
Лічу, што я ў вымушанай эміграцыі, я хачу дадому. …Я звычайны беларус, які трапіў у гэтую цяжкую сітуацыю, і прапаную ўсім не забывацца, што мы нарэшце знайшлі сябе, убачылі, колькі нас.
Дарэчы нас стала ў два разы болей — і гэта адзін з самых вялікіх здабыткаў нашай рэвалюцыі.
Уся эміграцыя, якая раней казала, што мы «русские», «полуполяки», карацей, мы з гэтых тэрыторый, у 2020 годзе яны ўсе расправілі плечы і пачалі называць сябе беларусамі — і тыя, хто жывуць у Расіі, і тыя, хто ў Канадзе, Амерыцы, Аўстраліі, хто сто гадоў таму выехаў — яны ўсе сталі беларусамі.
І нас ужо не 10 мільёнаў. І я ўсім нам жадаю перамогі! Трымацца — мы зараз павінны закансервавацца, каб перажыць гэта, не згубіць здароўе, сяброў, павінны падтрымліваць адно аднаго, не забывацца, што мы разам — не паасобку, а разам.
І што зараз нам трэба пазабываць дробныя крыўды, у нас мэта зараз адна — вярнуць сабе сваю краіну. Таму нам трэба аб'яднаць нашы высілкі, каб перамагчы, — упэўнены рок-музыкант.
Добро пожаловать в реальность!