Колькі разоў чуў (пачынаючы з 1994 году) папулярную і вельмі маніпулятыўную фразу, што спачатку эканоміка і дабрабыт, а потым ужо нацыянальнае адраджэньне і беларуская мова. Бо, хіба на роднай мове дабрабыту не пабудуеш, піша палітолаг Павел Усаў.
Аднак, давайце паглядзім на рэчаіснасьць. Дабрабыт беларусаў, як і эканамічнае развіцьце грамадства ў ХХІ стагоддзі ў дзесяткі разоў лепей, чым ў ХХ, не гаворачы нават пра ХІХ.
Амаль у кожнай беларускай сям’і свая кватэра, машына, тэлевізар, а можа і два, айфоны-смарфоны, кампутары, ноутбукі.
Не жыцьце а фантастыка, нават для тых хто, жыў у сярэдзіне ХХ ст.
Так якога ж узроўню павінен дасягнуць дабрабыт, каб беларуская мова і культура стала прыярытэтам. Якую ж цудоўную гаспадарку трэба пабудаваць, каб можна было сказаць: "вось яно, а зараз можна заняцца культурай і роднай мовай".
Думаю, што антыадраджэнцы знойдуць шмат прычын, каб ухіліцца ад нацыянальнага пытаньня, напрыклад: "вось коcмас асвоім і ўжо тады, дакладна".
Асабліва, цікава гэта чуць ад людзей, якія жывуць у добрых эканамічных умовах у параўнаньні з сярэднестатыстычным беларусам, але чамусьці на беларускую мову не пераходзяць. Не ведаюць і вучыць не хочуць (а навошта).
Такую ж дылему можна пачуць і ў наступным: "пабудуем дэмакратыю, а потым ўжо будзем займацца беларускасьцю".
Так, а колькі ж часу будзе патрэбна для падыходу к дэмакратычным пераменам. З надзеі ў 2020 году ўжо мінула 5 год, магчыма пройдзе яшчэ 5 год, пакуль з’явіцца новая надзея. За гэты час, пытаньне адраджэньня і нацыяналізацыі можна было б канчаткова вырашыць прынамсі на індывідуальным узроўні, на ўзроўні самасьвядомасьці, але гэтаму перашкаджае ўнутраны небеларускі дух.
Добро пожаловать в реальность!