20 траўня — дзень памяці Ўладзімера Плешчанкі. Гэтае імя выбітнага беларуса большасьці нічога не скажа, зрэшты, як і імёны заснавальнікаў БНР, піша палітычны аналітык Сяргей Навумчык.
Тры дзесяцігодзьдзі грамадзтва выхоўваецца на хлусьлівых пастулатах «беларуска-расейскага братэрства» ды «победобесія» (асэнсаваньне ролі т.зв. ВОВ для лёсу беларускай нацыі яшчэ наперадзе, і будзе яно вельмі балючым). Плешчанка — адзін з арганізатараў дэмакратычнага руху на Віцебшчыне яшчэ ў 80-я. У жніўні 1998 яго абвінавацілі ў скраданьні калі ваенкамату бюста расейскага палкаводца Суворава, на руках якога — кроў тысяч беларусаў, і пратрымалі сем месяцаў у СІЗА, не выпускалі нават пасьля сардэчнага прыступу. Кіраўнік Віцебскай арганізацыі КХП БНФ, дзясяткі разоў затрымліваўся за антырасейскія пікеты.
Помнік Сувораву каля ваенкамату адноўлены і стаіць па сёньня. Калі ў віцебскія сем’і раптам пачнуць ісьці труны з забітымі падчас абароны інтарэсаў РФ ці «союзного государства»,— ці правядуць яны паралелі паміж гэтым помнікам і трунамі забітых? Мой прагноз песымістычны: цынкавыя труны з Кабулу не прымусілі задумацца, ці варта мець у Віцебску помнікі Леніну, вуліцы Леніна, Кірава, Фрунзэ, Камуністычную, Савецкую, Урыцага ...
Максымум, каго абвесьцяць вінаватым — гэта Лукашэнку, але ніяк ня «русский мир» (што, між іншым, і было ідэяй пратэстнай кампаніі 2020-га, давайце ўжо прызнаем гэта). Мэнтальнасьць грамадзтва ўвогуле мяняецца марудна, і для вымываньня з мазгоў «русского мира» и «победобесия» спатрэбяцца гады, гады і гады, а яно нават яшчэ не пачыналася і невядома, калі пачнецца...
Але калі-небудзь пачнецца, я ў гэта веру.
Добро пожаловать в реальность!