Шкада, што ніхто ў Еўропе не праводзіць сацапытаньняў па адносінах еўрапейцаў да Расеі (я такіх не бачыў, можа хто ведае), піша палітолаг Павел Усаў.
Усе больш і больш пераконваюся ў нейкай міфічнай любові часткі заходніх грамадстваў да Расеі, якую яны разглядаюць як Гіпербарэю, дзе жывуць шчасьлівыя, высокадухоўныя людзі, якія дасягнулі неверагоднага ўзроўню цывілізацыйнага развіцьця.
Таму вайна супраць Украіны не ўкладаецца ў іх звужаную міфалагізаваную сьвядомасьць. Прынамсі, той факт, што яе распачала Расея.
Таму яны спрабуюць зрабіць вінаватымі саміх украінцаў, што яны не паразумеліся з вялікадухоўнымі расейцамі, што гэта яны прыгняталі тых, хто хацеў быць рускім, нешта там разбуралі і кагосьці там забівалі. Канешне за гэтым усім стаялі амерыканскія бездухоўныя імперыялісты-мундзіалісты.
Адсюль вар’яцкія ідэі каб Украіна аддала Расеі частку сваіх зямель, бо па йх разуменьню гэта справядліва, бо высокадухоўная Масква не можа патрабаваць чужога. І гэта ўрэшце рэшт прывядзе да Міру, ты больш, што хутчэй за ўсё незалежнасьць савецкіх рэспублік успрымаецца, як спроба зьнішчэньня шчасьлівай Гіпербарэі.
Больш таго, гэта будзе сур’ёзная параза ЗША і пачатак вызваленьня Еўропы ад лібералізму.
Такія разважаньні, на маю думку, не з’яўляюцца вынікамі простай расейскай прапаганды ад RT, ці Салаў’ёва. Гэта вынік рафінаванай уласнай ідэалогіі антылібералізму і антыкапіталізму, узмоцненай арыентацыі на сацыялізм, сацыяльную роўнасьць.
Гэта ўнутраная спроба знайсьці альтэрнатыву "кепскаму, бездухоўнаму Захаду". Што ўзмацняецца неведаньнем гісторыі. Не чыталі яны Адольфа де Кюсціна і Салжэніцына.
У сваю чаргу, гэтая бездухоўнасьць таксама міфалагізавана і гіпербалізавана, як і вялікадухоўнасьць Расеі. Распаўсюджаная звычка шукаць Залатыя часы ў далёкім мінулым, ці за 30 мароў, гарамі і лясамі.
Каб узмоцніць уласную незадаволенасьць міфалагічнай пустатой заходняй цывілізацыі, і кампенсаваць яе, грамадзяне, з аднаго боку, кідаюцца на ўсходнія рэлігійна-філасофскія дактрыны і практыкі (Ёга, Будызм, крышнаізм і г.д.), а з іншага, на пошукі палітычнай альтэрнатывы.
Раней гэта быў савецкі камунізм (ён і застаецца сёньня, казачны СССР), зараз - пуцінізм з высокадухоўнасьцю і высокамаральнасьцю і жаданьнем "аднавіць" гіпербарэю-СССР.
Арыентацыя на Ўсход і прасоўваньне палітычнага Ўсходу на Захад павінна зламаць стары Еўрапейскі парадак, які базуецца на капіталізацыі, дамінацыі банкаў (крэдытызацыі), амэрыканізацыі, лібералізьме, нерэалізаванасьці і фрустрацыях маладога пакаленьня, закасьцянеласьці палітычнака класу.
Да гэтага дадаюцца антыэмігрантскія настроі.
Вось і маем сукупнасьць усіх сацыяльна-палітычных расчараваньняў канцэнтруецца на ірацыянальная прываблівасьці рассейскай гіпербарэі, як парадку ідэальнага, новай утопіі, дзе ўсе ўсе маюць, дзе людзі шчасьлівыя. "Вялікадухоўная" Расея, якую розумам не зразумець (што таксама прываблівае, як і тое як рускія п’юць водку і брэшуцца матам. (Памятаю, як нейкая заходняя журналістка гэтым захаплялася і натхнена распавядала на нейкіх ток-шоў).
А гэты Захад (капіталістычны, каланіяльны, людажэрны) разам з Украінай хацелі і хочуць зьнішчыць вялікадухоўную і вялікакультурную цывілізацыю (адсюль выказваньні Папы Рымскага, пазіцыя Маска, іншых палітыкаў Захаду).
Думаю, пакланененьне заходніх грамадстваў перад Масквой, ідэалізаваньне яе, ўратуе Расею ад зьнішчэньня. Заходні антылібералізм будзе аберагаць расейскі аўтарытарызм і імперыялізм.
Добро пожаловать в реальность!