Польшча адчыняе мяжу. Нават не стану гэта каментаваць, бо пісаў раней, чым гэта аберніцца, калі Варшава, на фоне сваёй ваяўнічай рыторыкі, будзе не ўстане утрымаць блакаду. Як кажуць зайгралі супраць сябе, піша палітолаг Павел Усаў.
Магу толькі дапусьціць, што Пекін, які вырашыў дзнйнічаць як новая сіла, на міжнароднай арэне, паставіў палітычныя інтарэсы сваіх уплываў і прыстунасьці, вышэй за эканамічныя, і не стаў ціснуць на Лукашэнку.
Найгоршым ва ўсёй гэтай сітуацыі памежжа і еўрапейскага канфлікту тое, што менавіта Кітай становіцца вырашальнай сілай у супрацьстаяньні еўрапейскіх (!) краінаў.
Не ЗША, не Брусэль, нават ужо не Масква, а менавіта Кітай уплывае на еўрапейскую палітыку. Цэнтр вагі міжнароднай палітыкі перасунуўся ў Пекін. А гэта і есьць паказчык сілы і ўплыву.
Варшава, Брусэль, Масква, Менск вымушаны апеляваць да Кітаю і ягоных інтарэсаў, дэ-факта прызнаючы ягоную дамінацыю, ягоную сілу ў вырашэньні міжнародных крызісаў. Так, трэба прызнаць, што зараз Эўропа ўжо мяжуе з Кітаем і вымушана лічыцца з ягонай гегімоніяй у рэгіёне.
А ацэньваючы захаваньне Лукэшэнкі перад фігурай Лі Сі, старшыні КПК, можна сказаць, што дыктатар Беларусі не супраць быць часткай пратэктарату Кітаю.
Добро пожаловать в реальность!