Сям’я беларусаў з малымі дзецьмі прадала дом пад Менскам, паехала ў Пэру і пасялілася ў доме шамана. Свабода расказвае іх гісторыю.
«Чаму мы тут сядзім? Мы паміраем!»
Менчуку Андрэю 41 год. У Беларусі займаўся аздабленьнем інтэр’ераў, працаваў з дэкаратыўнай тынкоўкай. Ягонай жонцы Юліі 28. Мае эканамічную адукацыю, працавала ў бізнэс-хабе «Імагуру». У іх двое дзяцей: Фіёне 6 месяцаў, Макару 3 гады.
![Макар у пэруанскай вёсцы](https://hb.bizmrg.com/ex-press/images/content/x1024x1024/01000000-0a00-0242-1ea0-08dc378136a6_w650_r0_s-6b632f0d3d738c88c2f07b2d81ee93b508943956.jpg)
Плян кардынальна зьмяніць жыцьцё высьпяваў паступова. Андрэй стаміўся ад жыцьця ў Беларусі. Адчуў, што ў ім шмат спажывальніцтва, матэрыялізму, зайздрасьці.
«Ёсьць варожасьць, яна адчуваецца ў паветры. Людзі стараюцца быць добрымі адно з адным, але адно аднаго баяцца. Тут (у Пэру. — РС) я ўбачыў, што людзі любяць адно аднаго, хочуць быць у супольнасьці», — кажа Андрэй.
Ён зразумеў, што ня хоча ўсё жыцьцё пражыць у Беларусі. Перастаў адпавядаць ягоны лад жыцьця. Беларус прызнаецца, што раней для яго аўтамабілі, тэхніка, рэчы былі вельмі важныя. Але калі ён пачаў цікавіцца духоўным, езьдзіць на віпасаны (спосаб мэдытацыі зь Індыі. — РС) пад Менск, то зразумеў, што самае каштоўнае для яго — гэта людзі і камунікацыя. На віпасанах Андрэй пазнаёміўся зь Юліяй.
![Андрэй у Пэру](https://hb.bizmrg.com/ex-press/images/content/x1024x1024/01000000-0a00-0242-3f65-08dc378136ab_w650_r0_s-b066fa8f84522abadfa981de5a7ba73903aaba51.jpg)
Тры гады таму пара прадала кватэру ў Менску. Паехалі ў вёску, будавалі там дом. Мяркуюць, што гэты час быў падрыхтоўкай да вялікага падарожжа.
Юлія не баялася адправіцца цераз акіян з малымі дзецьмі, бо гэта была ейная ініцыятыва. У яе пачалася дэпрэсія ў Беларусі. Усё здавалася аднастайным. Юлія кажа, што «ўнутрана памірала».
«Я Андрэя даймала апошнія тры гады: „Давай нешта зьменім! Мне тут не падабаецца. Трэба абсалютна нешта іншае!“ Я яму падсоўвала то аяваску, то яшчэ нешта. „Паглядзі, як цікава! Чаму мы тут сядзім? Мы паміраем!“ Бліжэй да даты ад’езду я ўжо не магла дачакацца», — успамінае Юлія.
Андрэй пацьвярджае, што яму спачатку было страшна ехаць у невядомае.
Гамакі, будаўнічыя інструмэнты, пампэрсы
Урэшце пара прадала ўсю сваю маёмасьць. Вырашылі ляцець у Пэру. Хацелі паехаць у краіну, максымальна непадобную да Беларусі побытам, таму Эўропа адпала адразу. Спыніліся на Паўднёвай Амэрыцы. Выбралі горад Ікітас, але плянавалі потым пераехаць у вёску. Сваякі на іхнае рашэньне адрэагавалі па-рознаму, але ўрэшце прынялі.
Рэчы зьбіралі некалькі месяцаў. З багажу быў вялізны турыстычны заплечнік і два невялікія. Узялі пампэрсы, адзеньне. Купілі гамакі з маскітнымі сеткамі, тэнты, будаўнічыя інструмэнты.
![Пэруанская вёска](https://hb.bizmrg.com/ex-press/images/content/x1024x1024/01000000-0aff-0242-707a-08dc378136aa_w650_r0_s-97a89001d0605ba982fb408703bb08a73b2b1349.jpg)
«Калі б мы не знайшлі месца, дзе спыніцца, то пачалі б будаваць свой уласны дом», — кажа Андрэй.
За дзяцей пара асабліва не баялася. Нейкіх адмысловых прышчэпак ім перад паездкай не рабілі.
Спазьненьне на самалёт
На паездку ў пары было $10 тысяч. Ляцелі праз Стамбул. Набылі квіткі ў Пэру на навагоднюю ноч 2024 году за $2800. Гэта лічыцца нядорага. Аднак сям’я спазьнілася на самалёт. Яны прыехалі ў аэрапорт загадзя, прайшлі ўсе праверкі і пайшлі гуляць па крамках.
«Нават думкі не было паглядзець на гадзіньнік, бо былі ўпэўненыя, што дакладна ня спозьнімся, яшчэ ж процьма часу», — успамінае Андрэй.
Калі зірнулі на гадзіньнік, заставалася 15 хвілін да пасадкі. Яны пабеглі, але ўсё ж не пасьпелі. Думкі вяртацца дадому не было. Некалькі дзён шукалі новыя квіткі. Урэшце набылі за $4700. Гэта быў асноўны запас іхных грошай на паездку.
«Мой дом — твой дом»
Калі сям’я прыляцела ў Ікітас, на руках у іх было ўжо каля $3 тысяч. У горадзе яны пажылі тыдзень у гатэлі. Потым вырашылі перабірацца ў вёску. Дзеля гэтага набылі лодку ў майстра за $450.
«Човен тут асноўны від транспарту», — тлумачыць пра далейшы шлях Андрэй.
Пакуль плылі ў пошуках вёскі, трапілі ў моцную залеву. Урэшце Андрэй спыніўся і выйшаў на бераг. Гэта была вёска Мішана. Там беларус шукаў шамана. У Пэру яго называюць курандэра. Так ён прыйшоў да дома Бэрнардына.
![Шаман Бернардына](https://hb.bizmrg.com/ex-press/images/content/x1024x1024/01000000-0a00-0242-14fe-08dc3781371b_w650_r0_s-61af5dcd1dd0b5bb9e0dc46a6ec357f6a23cb6b0.jpg)
Беларус загадзя падрыхтаваў зварот да шамана па-гішпанску, але яму было складана чытаць, таму перадаў тэлефон з тэкстам гаспадару, і той чытаў сам. У звароце Андрэй тлумачыў, што стаміўся ад жыцьця ў Эўропе і хоча яго памяняць. Паслухаць увесь зварот можна тут:
«Мой дом — твой дом», — сказаў Бэрнардына, калі прачытаў зварот.
Бэрнардына жыве адзін. Раней у яго было шмат вучняў з Аўстраліі, ЗША, Эўропы. Так сям’я пасялілася ў шамана. Яны ня плацяць за арэнду дома і навучаньне. Але купляюць прадукты, далучаюцца да камунальных аплат у вёсцы: помпы для вады, сонечных панэляў, на правядзеньне інтэрнэту.
![Пераправа на лодцы ў джунглях](https://hb.bizmrg.com/ex-press/images/content/x1024x1024/01000000-0a00-0242-234f-08dc37814317_w650_r0_s-04068d569aaaa9bb7a5f39e05efb37912fe55613.jpg)
Па інтэрнэт езьдзяць у горад, гатуюць на дровах
Жыцьцё ў горадзе ў Пэру можна параўнаць па выдатках з жыцьцём у Менску, мяркуе Андрэй. Курс беларускага рубля да пэруанскага соля амаль 1:1. Аднак у Пэру даражэйшыя мабільная сувязь, паліва. Агародніна, садавіна танныя, але бульба даражэйшая, чым у Беларусі. У вёсцы можна зьбіраць плады ў джунглях, бясплатна лавіць рыбу ў рэках. Многія вяскоўцы ня маюць аплатнай працы, а жывуць са сваёй натуральнай гаспадаркі.
![Гатуюць ежу на дровах](https://hb.bizmrg.com/ex-press/images/content/x1024x1024/01000000-0a00-0242-8218-08dc37814317_w650_r0_s-f479200b745d8b9080a2d6a9d69c712c6e5bb69e.jpg)
Пара гатуе ежу на дровах. Па інтэрнэт едуць у горад. Іхныя дзеці гуляюць зь мясцовымі малымі, купаюцца ў рацэ. Нядаўна ў Мішане праходзілі спаборніцтвы ў футболе сярод камандаў зь іншых вёсак.
![Дзеці на рацэ ў пэруанскай вёсцы](https://hb.bizmrg.com/ex-press/images/content/x1024x1024/01000000-0aff-0242-46eb-08dc37811ed5_w650_r0_s-68cc6110e37bf75c76a1c69db65ad32322287770.jpg)
![Дзеці на рацэ ў пэруанскай вёсцы](https://hb.bizmrg.com/ex-press/images/content/x1024x1024/01000000-0a00-0242-0c7e-08dc37811ed1_w650_r0_s-d2ec80f0f746861d3e3327a37ab9a09d41dbc882.jpg)
Апісаць свой шараговы дзень у вёсцы Амазоніі Андрэй ня можа.
«У тым асяродзьдзі, дзе я раней жыў, можна было дакладна апісаць свой дзень. Апісваеш адзін дзень — і гэтым апісваеш усе свае дні. А тут ты нешта плянуеш на заўтра, а ўсё адбываецца інакш. Мы плянуем ісьці ў сэльву дабудоўваць домік, а зранку пачынаецца трапічная залева на паўдня і ты нікуды не ідзеш», — тлумачыць ён.
Цяпер у пары засталося «значна менш за тысячу даляраў». Яны абое пакуль нідзе не працуюць і грошай не зарабляюць. На што яны будуць жыць далей, ня ведаюць. Кажуць, што цяпер абыходзяцца мінімумам грошай.
«Я думаю, што на ўсё патрэбнае хопіць», — кажа Андрэй.
Пра жыцьцё ў Пэру беларусы расказваюць у сваім блогу.
«Гэта крыху зьменены стан»
Асноўнае, чым займаецца Андрэй, гэта вучыцца на шамана і разам з Бэрнардына адбудоўвае храм для цырымоній у джунглях. Ён праводзіць з шаманам увесь час. У джунглях той паказвае лекавыя расьліны. Вучыць беларуса сьпяваць ікарасы — сьпевы, якія шаман выконвае падчас цырымоній.
![Бэрнардына адбудоўвае храм у джунглях](https://hb.bizmrg.com/ex-press/images/content/x1024x1024/01000000-0a00-0242-2fe7-08dc37811ec4_w650_r0_s-9c11fce1874b3d13c101b9b50c8e6a74277c9a07.jpg)
Да таго ж Андрэй праходзіць праз цырымоніі аяваскі. Аяваска — гэта ліяна, якая расьце ў джунглях, адвар зь яе, а таксама назва самой цырымоніі. Андрэй кажа, што варта прайсьці 20-30 цырымоній, каб адчуць эфэкт. Ён прайшоў пяць. Яны адбываюцца па начах, празь дзень (цырымонія зьвязаная з ужываньнем галюцынагенных рэчываў, якія ўтрымлівае сок ліяны, яны могуць нанесьці шкоду здароўю - РС).
![Падчас цырымоніі аяваскі](https://hb.bizmrg.com/ex-press/images/content/x1024x1024/01000000-0aff-0242-7cfb-08dc37811ecb_w650_r0_s-1aca366a97c26d68e8ce68746ad1828da8dab64b.jpg)
Падчас цырымоніі шаман праводзіць рытуалы, сьпявае ікарасы, іграе на шумавых інструмэнтах і дае чалавеку выпіць адвар. Ён пачынае дзейнічаць праз 20-30 хвілін.
«Ты канцэнтруесься на гуках і паглыбляесься ў мэдытацыю. Можна легчы. Такі стан працягваецца ўсю ноч. Ты застаесься адзін на адзін з сабою, са сваім роздумамі», — дзеліцца Андрэй.
Зь ягоных словаў, кожная цырымонія нешта зьмяняе ў сьвядомасьці.
![Падчас цырымоніі аяваскі](https://hb.bizmrg.com/ex-press/images/content/x1024x1024/01000000-0aff-0242-390b-08dc37812a22_w650_r0_s-df6328312557676b06836a3019df4c077818a4e7.jpg)
Але пры гэтым можа званітаваць. Падчас цыклю з цырымоній арганізатары раяць захоўваць харчовую дыету і ўстрымлівацца ад сэксу.
«Гэта зьменены стан, у якім ты крыху больш адчуваеш і разумееш, што адбываецца навокал і што адбываецца ў цябе ў галаве», — тлумачыць суразмоўца.
На ягоную думку, кожны перажывае цырымонію аяваскі па-свойму.
«Няма такога, што аяваска вучыць унівэрсальным рэчам. Кожнага — свайму», — кажа Андрэй.
Ён сьцьвярджае, што ў Пэру ўжо знайшоў адказы на некаторыя пытаньні. Прыкладам, што для яго больш каштоўная камунікацыя зь людзьмі, а ня рэчы. Зьявілася больш радасьці ў жыцьці, стаў больш усьміхацца. Кажа, што іншыя людзі заўважаюць у ім пазытыўныя зьмены: што ён стаў больш творчым, ініцыятыўным, свабодным.
![Жыхары вёскі Мішаны больш радасныя, чым беларусы, мяркуе Андрэй](https://hb.bizmrg.com/ex-press/images/content/x1024x1024/01000000-0aff-0242-384c-08dc37812a12_w650_r0_s-3a933db0735f7d3a437b3c4f2c773afe2bb73cdc.jpg)
«Раней у Беларусі было 50/50. Спачатку ўсё нармальна, а потым ходзіш і пакутуеш. Цяпер нэгатыўных перажываньняў усё менш. Радуесься больш поўна, больш шырока, больш глыбока», — кажа Андрэй.
Юлія пакуль корміць грудзьмі дзіця, таму сумяшчаць гэта з аяваскай ня можа. Аднак хацела б прайсьці празь яе, калі дзеці падрастуць. Яна кажа, што таксама стала больш радавацца ў Пэру, а не пакутаваць.
«Будзем запрашаць сюды турыстаў»
Андрэй ня можа сказаць, якая канчатковая мэта аяваскі.
«Гэта адбываецца само і ня так, як ты сабе ўяўляў. Калі я на нешта хварэю, я не магу ўявіць стан, калі я буду здаровым», — тлумачыць ён.
Кажа, што пачаў намацваць сваё прызначэньне. Думае, што яно зьвязана з дапамогай людзям. Дапускае, што ня ўсім падыдзе ягоны спосаб жыцьця. Аднак мяркуе, што знойдуцца і тыя, хто ім зацікавіцца. На пытаньне, ці аяваска — гэта не сярэднявечныя практыкі, Андрэй кажа, што так разважаць — гэта асуджэньне, «а асуджэньне — гэта хвароба».
![Шаман Бэрнардына](https://hb.bizmrg.com/ex-press/images/content/x1024x1024/01000000-0a00-0242-9b03-08dc37812a11_w650_r0_s-d0713888551ed8a2083ef8aecb5bc51a9c94ce87.jpg)
«Калі камусьці падабаецца жыць у трушчобах Бэлена, гэта добра. Калі камусьці падабаецца жыць у пэнтхаўсе Нью-Ёрку — гэта таксама добра. Нельга асуджаць чалавека за ягоны выбар», — думае ён.
У будучыні пара мяркуе зарабляць на турыстах. Андрэй цяпер вучыцца самастойна праводзіць абрады. Гэта плянуюць рабіць у храме, які цяпер адбудоўваюць з Бэрнардына.
«Мы будзем запрашаць сюды турыстаў адпачыць, ацаліцца, паправіць самаадчуваньне», — кажа Андрэй.
Беларусы думаюць, што пажывуць у Пэру адзін або два гады. Ім трэба зарабіць на квіткі, калі яны захочуць зьмяніць месца жыхарства. Далей яны думаюць паехаць у Аўстралію.
Добро пожаловать в реальность!