EX-PRESS.BY спросил читателей, доводилось ли им когда-либо заблудиться. Оказалось, что они и правда терялись, искали и находили дорогу домой в мрачном лесу, на запутанных улицах Стамбула, в вынужденной эмиграции.
Максім:
— У вёсцы, дзе я праводзіў вакацыі ў бабулі, жыў сусед, вялікі аматар збіраць грыбы. Яму ўжо было за семдзесят, калі ён пайшоў у лес і не вярнуўся. Мы з ліхтарыкамі і сабакамі шукалі яго амаль да раніцы. І знайшлі жывым, хоць і вельмі стомленым.
Ён прызнаўся, што яго свядомасць быццам бы знікла, ён страціў арыентацыю ў нейкі момант і не ведаў, куды ісці, пераночыў пад кустом. А раніцай прачнуўся, успомніў прыкметы, як вызначаць бакі святла, і пачаў рухацца на слых, пакуль не пачуў нашы галасы.
Елена:
— Я потерялась ненадолго... Это было летом, мы с друзьями отправились на пикник в лес, это было недалеко от Друи. Сначала все было весело, я отходила от компании, чтобы пофотографировать. Но постепенно забрела глубоко, попыталась выйти назад, но поняла, что совсем потерялась. Телефон разрядился, а кругом уже сгущались сумерки. Как только услышала вдали гудок автомобиля, поняла, что люди недалеко. Страшно было... С тех пор стараюсь не ходить одна.
Наталля:
— Мне шэсцьдзесят. Я ў эміграцыі і адчуваю, што згубілася... ў жыцці. Я не сама зрабіла гэты крок, мяне выціснулі з дому. Тут усё чужое: і людзі, і мова. Нават пахі выклікаюць успаміны. Застаўся мой дом там, далёка, у Барысаве.
А што далей? Сыны тэлефануюць, імкнуцца падтрымаць, але ўнукі гавораць ужо на чужой мове. Гляджу на іх і разумею: яны забудуцца, што такое Беларусь. І калі не я, то хто нагадае ім пра тое, адкуль яны... Таму нельга губляцца.
Ольга:
— Это было лет двадцать назад. Папа пошел за грибами и пропал на три дня. А потом вышел сам из леса, без грибов, но веселый, а мы все уже были в панике. Сказал, что просто заблудился и решил устроить себе привал в лесу, пока не нашел знакомую тропу. Правда, мама думает, что он у любовницы был. Но не пойман — не вор…
Инна:
— Моя бабушка рассказывала, как однажды в молодости заблудилась в лесу на Полесье. Она пошла за ягодами, но в какой-то момент заметила, что лес будто «повел ее» в совсем незнакомую сторону. Она ушла так далеко, что, казалось, слышала только шорох деревьев и пение птиц. Проходили часы, бабушка уже стала молиться, чтобы выйти к людям. В какой-то момент заметила старый деревянный крест, стоявший прямо на поляне. Бабушка верила, что он указал ей дорогу, и действительно — спустя пару часов она вышла из леса к деревне.
Людміла:
—Я прыехала ў Стамбул, ён уразіў мяне: вялізныя рынкі, вузкія вулачкі, рознакаляровыя будынкі, гукі і пахі спецый — усё вакол здавалася такім незвычайным. Выйшла з гатэля і хутка заблудзілася на вузкіх вуліцах Старога горада. Хацела проста зайсці ў пару крам і вярнуцца назад, але за час прагулкі вуліцы быццам сталі мяняцца, і я зразумела, што згубілася.
Каб ускладніць сітуацыю, мой тэлефон застаўся ў гатэлі на зарадцы, і я выявіла, што забылася кашалёк, узяўшы з сабой толькі кішэнныя дробязі. Усе размаўлялі на турэцкай, я разумела толькі жэсты, і ніхто не ведаў ангельскай.
Мне здавалася, што я кружу гадзінамі, пакуль нарэшце не вырашыла зайсці ў невялікі сямейны рэстаранчык і расказаць усё, як змагла, афіцыянту, паказваючы жэстамі, што згубілася. Зразумеўшы сітуацыю, ён выслухаў мяне, прынёс шклянку вады і нават падказаў, што да патрэбнай плошчы можна дабрацца на аўтобусе. Ён даў мне некалькі манет на праезд і паказаў, дзе прыпынак.
На прыпынку я пазнаёмілася з жанчынай, якая крыху размаўляла па-ангельску. Яна аказалася неверагодна добразычлівай і, даведаўшыся, куды я накіроўваюся, прапанавала выйсці разам і давяла да самага гатэля. Мне было неверагодна страшна. Але ведаеце, што больш за усё здзівіла? Мая прыгода працягвалася толькі паўтары гадзіны...
Хотите рассказать свою историю? Пишите: @ex_presslive
Добро пожаловать в реальность!