Ёсць меркаванне, што ў апошні час шмат жыхароў Беларусі пачалі вывучаць беларускую мову, цікавіцца гісторыяй Беларусі і чытаць кнігі беларускіх аўтараў. Ці так гэта, EX-PRESS.BY даведваўся ў жыхароў Жодзіна. Яны расказалі і паказалі нам кнігі, якія чытаюць.
Ала, 58 лет, Жодзіна:
— Зусім няма часу чытаць. Але беларускія кнігі, казкі я чытаю сваім унукам. Мне ў дзяцінстве вельмі спадабалася кніга «Прыгоды Бураціна» на мове. Гэта было ў маім дзяцінстве, калі я была ў цёткі ў вёсцы Ясень Асіповіцкага раёну. Зараз гэтай кніжцы 50 год — я яе чытаю, захапляюся сама і вельмі радуюся, што беларускую мову разумеець новае пакаленне беларусаў.
Алена Сяргеўна, 40 лет, Жодзіна:
— Я зараз чытаю «Мая Школа» Ганны Севярынец — добрае і захапляльнае чытанне. Некалькі гадоў назад я чытала Паўла Севярынца «Нацыянальная ідэя». Гэта вельмі рознае, але вельмі кранальнае: чытаць, слухаць іх галасы.
Яўген, 39 лет, Жодзіна:
— Толькі прачытаў Андрэя Хадановіча, кніга Анатолія Кудласевіча на чарзе, «Мова» Марціновіча таксама. А калі я на трэніроўцы, або прабежцы, слухаю аўдыякнігі: «Дзікае паляванне караля Стаха» і «Каласы пад сярпом тваім». Мару прачытаць усяго Караткевіча. І вывучаю беларускую мову.
Антон, 34 гады Жодзіна:
— Толькі скончыў кнігу майго любімага музыканта Лявона Вольскага «Міларусь». У кніжцы апавяданні, яны сюррэалістычны, не вельмі мне блізкія. Але вось аповесць «Пакуль сабачка жывы» прысвечана людзям, юнацтва якіх прыйшлося на канец 80-х — пачатак 90-х. Як раз я з гэтага пакалення. Мы мелі вялікія планы на будучыню, а ў выніку апынуліся выкінутымі на задворкі гісторыі. Вельмі адкрытая аповесць, хоць і цяжка мне было яе чытаць. Але я яе раю сваім аднагодкам.
Вераніка, 55 лет:
— Мне было 14 год, калі мы прыехалі ў Беларусь, я пайшла ў школу №17 у Барысаве. Там вывучалі іспанскую мову з другога класа. І, вядома, усім выкладалі беларускую мову. Чаму мяне «поднатаскалі» па іспанскай так, што я змагла дагнаць сваіх аднакласнікаў, але пры гэтым звольнілі з беларускай мовы, я не ведаю. Зараз я сама чытаю кнігі на мове, стараюся чытаць класіку. Выявіла, што ёсць жодзінскія пісьменнікі, якія пішуць на мове. І ганаруся, што іх кнігі ў мяне ёсць з аўтографамі. І хоць прачытаныя яны пакуль не ўсе, але я чытаю...
Вольга, 57 гадоў:
— Толькі што прачытала зборнік апавяданняў Віктара Сазонава «Занатоўкі кантрабандыста». Ён з поспехам мог бы стаць падручнікам для мытнай службы і Польшчы, і Беларусі. Здарэнні з жыцця кантрабандыстаў, спісаныя з рэальнага жыцця рэальных асоб, смешаць і адначасова прымушаюць задумацца. Людзі вымушаны зарабляць на кавалак хлеба гандлем, некаторым героям гэты дробны гандаль на рынках суседняй краіны — сапраўдная пакута, для іншых — сэнс жыцця і адзіная яго форма. Чытаючы апавяданні, ловіш сябе на думцы: да чаго дакаціліся? Ці маем будучыню? Што далей? Пашто жыць? Дзе сэнс жыцця?
А яшчэ вельмі люблю Марціновіча. Творы «Мова», «Сцюдзёны вырай», «Параноя», «Возера радасць і «Сфагнум» прачытала. «Рэвалюцыю», у якой есць аўтограф аўтара, сама яшчэ не дачытала, аддала сяброўцы.
Алена, 41 год:
— Прачытала кнігу Андруся Горвата «Радзіва «Прудок» з захапленнем. Проста на цытаты гэтую кнігу раскладваць, гісторыі з яе пераказваць. Усім раю і рэкамендую. На самай справе ў нас нямала цікавых аўтараў. І Горват, і Адам Глобус. Думаю, буду чытаць іх у бліжэйшы час.
Наста, 32 гады:
— Я размаўляю на мове з таго часу, як у школьныя гады прачытала «Ладдзю роспачы» і «Стары замак Альшанскі» Караткевіча. Гісторыя Беларусі, любоў і дэтэктыў спалучаюцца ў яго вельмі добра.
А яшчэ я мару зноў чытаць Васіля Быкава, бо адчуваю, як гэта пра наш час. Пра тое, што адчуваюць сучасныя жыхары Беларусі — многія яго кнігі. Усё паўтараецца. І, канешне, Алесь Адамовіч — гэта тое, што трэба чытаць і ведаць сапраўдным беларусам.
Іна, 49 лет:
— Я пакуль дужа не чытала на мове, але ў апошні час набыла творы Караткевіча, Быкава, Ганны Севярынец. Адзіная кніжка, якая ў мяне была — вершы Янкі Купалы, яны пра сённяшні дзень. Яшчэ я многа часу праважу ў сацыяльных сетках і бачу, што зараз вельмі многа людзей, нашых суайчыннікаў, пачалі пісаць на мове. Дух адраджаецца, а творчасць прэ. І ўсе гэта ўвойдзе ў нашу гісторыю. І яшчэ мне дзіўна, што мой сын, якому была зусім не цікавая мова, зараз слухае музыку толькі беларускамоўнаю. Ведаеце – гэта цудоўна!
Наталля, 48 лет:
— «Беларуская міфалогія» — тое, што чытае мой сын. «Лебядзіны скіт» чытае дачка. А я чытаю «Сфагнум» Марціновіча. У маіх планах яшчэ многа кніг, дай Бог усе паспець — гісторыя і літаратура ў нас цікавыя, есць што вывучаць.
Добро пожаловать в реальность!