На творчай сустрэчы з беларусамi ў прасторы «аКсяродак», што ў Батумi, Аляксандр Ждановiч прачытаў вершы Анатолiя Сыса, Максiма Багдановiча, Насты Кудасавай, Ларысы Генiюш i iншых. Таксама Маляваныч нагадаў, што наблiжаецца ноч растрэляных паэтаў, узгадаў сваю жонку Людмiлу, як яна заxаплялася лялькамi i Батлейкай, ладзiла мiжнародныя фестывалi, на якiя прыязджалi мастакi з усяго свету. А потым i сам паказаў дарослым Батлейку.
EX-PRESS.BY сабраў 10 гісторый i крыху фiласофii ад Маляваныча.
1. У вымушанай эмiграцыi Маляваныч вырашыў вярнуцца да Батлейкi. Скрыню актору зрабiў Булат Ахуджава, па словах Аляксандра, даволi цудоўна, а лялькi зрабiла грузiнская майстрыца Манана, якая раней працавала з Рызо Габрыадзэ. Гэта знакамiты сцэнарыст, драматург, рэжысер, мастак, па яго сцэнару знялi «Не горюй!», «Мимино», «Чудаки», «Кин-дза-дза!» i iншыя. У Тбiлici ён заcнаваў тэатр марыянетак.
2. Як кажа Аляксандр, батлейка не церпiць штучнасцi. Батлейка прапануе спынiцца i адкрыць чакру, каб адчуць свет i пабачыць нешта сакральнае.
3. У Батлейцы звычайна паказваюць спектакль «Цар Ipaд», але кожны спектакль асаблівы. Маляваныч не бачыў аднолькавых.
4. Мне здавалася, што дзіцячая праграма — гэта неяк несур'ёзна. На працягу 19 гадоў хацеў саскочыць з праграмы. Але адзін мой сябра казаў не рабiць гэтага. Час пройдзе, але цэлае пакаленне людзей выгадуецца, гледзячы на гэтага персанажа, гэтага героя. А гэта больш грунтоўна i важна.
5. Жыццё мацнейшае за нашы ўяўленнi пра сябе, пра жыццё, пра тое, што нам наканавана. Я ведаю, што мне трэба.
Маляваныч прызнаўся, што мала размаўляў на беларускай мове да 2020 года.
6. У 2020 годзе мой светапогляд змянiўся, падзеi мяне перавярнулi, i не толькi мяне. Тады я пабачыў прыгажосць беларусаў. Да гэтага 25 гадоў не паважаў беларусаў.
7. Я далёкi ад палiтыкi, але было зразумела ўсё, яшчэ тады, у 1994, немагчыма было не заўважыць гэтага нахабства, якое сыходзiць i дагэтуль ад гэтага чалавека. Калi большасць прагаласавала за вяртанне тых сымбаляў i сцяга, я зразумеў, што кожны народ заслугоўвае сабе ўладу.
8. 2020 расплюшчыў мне вочы. Я пабачыў сапраўдную прыгажосць, калi пабачыў дваравыя канцэрты. I гэта не высокiя словы. Гарызантальныя сувязi, калi казаць сухой мовай.
9. Я лiчу, што самая вялікая каштоўнасць — гэта чалавечыя стасункi, як пicаў Экзюпeры. Мне здавалася, гэтага мала ў беларусаў. Нават у грузiнаў у традыцыі гэтага больш. Мне гэтага не хапала. Гадамi, стагоддзямi гэта вытоптвалася, прыдушана было. Як гэтая патрэба на генэтычным узроўнi ў маладых людзей выпляснулася. Такой прыгажосцю былi гэтыя канцэрты.
10. Я пачаў складваць цыкл вершаў актуальных на той момант. Хацеў, каб мяне запрасiлi. Упершыню прачытаў гэты цыкл вершаў у Жодзінскай турме. Побач з парашай Пушкiна чытаў. У нас было 8 шпонак i 16 чалавек. Жах, канешне. Партэр, бельетаж. Рабiць там няма чаго, вельмi марудна час iдзе, а я чытаў вершы.
Добро пожаловать в реальность!