Беларуска Наталля амаль год жыве ў Польшчы. Тут у яе ёсць жыллё і праца, родныя і сябры. Але яна часта думае пра сваю Радзіму — Беларусь. Успаміны і мары не адпускаюць яе, таму яна піша EX-PRESS.BY:
— Нягледзячы на даволі спакойнае жыццё, Беларусь з яе жахамі мяне не адпускае. Прайшоў амаль год, а мне сняцца кашмары. Розныя людзі, розныя мясціны, розныя падзеі, толькі сэнс адзіны: я прыехала ў Беларусь, і да таго месца, дзе я знаходжуся, прыйшла міліцыя. І думкі адны і тыя ж — якія фоткі ёсць у мяне ў тэлефоне, у якіх суполках я пісала паведамленні, на якія каналы падпісана і як гэта хутка ўсё выдаліць.
Таксама пужаюць гук крокаў па начам у агульным калідоры. Учора суседка вярнулася дахаты аднекуль, ішла, цокала абцасамі, валізкі цягнула, а я прачнулася з шалёна грукаючым сэрцам. Нават у дзвярное вочка паглядзела. Ну, мабыць, зусім з глузду з’ехала. Разумець, што гэта польская кватэра і глядзець у вочка!
Эх, не жадаюць нашыя жахі нас адпускаць... Нічога, нядоўга ім засталося. Гледзячы на сваю дарослаю дачку, якая крыху болей жыве на свабодзе, я ўпэўнена, што гэта хутка скончыцца. Сяброўка з Англіі на днях даслала фота з бчб-ялінкай. Падумала, што і самой патрэбна гэтакую зрабіць. Шкада, што для звычайнага беларуса гэта вельмі дорага каштуе. Прыкладна пару гадоў за кратамі.
«Што рабіць?» — запытайце вы. Працаваць. Над тым, каб спаць спакойна, над тым, каб жыць свабодна, над тым, каб не разважаць, якога колеру ўкрасы павесіць на сваю ялінку. І марыць аб тым, што ў роднай Беларусі прыйдзецца рабіць шмат працы — каб яна некалі таксама была нармальнай краінай для жыцця.
Хочаце напісать пра свае мары? Мы на сувязі: @ex_presslive.
Добро пожаловать в реальность!