И в Борисове, и в Жодино сейчас активно празднуют 85-летний юбилей Минской области: проходят праздничные мероприятия, создают кондитерские шедевры. EX-PRESS.BY спросил у читателей, чем уникальна Минщина? Чем или кем она действительно может гордиться?
Татьяна:
— Люблю сваю Мінскую вобласць, люблю Беларусь. І гэта ўзаемнае, я ведаю. Вельмі мне дарагая мая краіна. Яна цяпер вельмі пакутуе, і гэтыя святы, як соль на яе раны. Мне балюча. Яшчэ балюча ад таго, што ва ўсёй гэтай хлусні бяруць удзел некалі блізкія мне людзі.
Анатолий:
— Никто из нормальных людей никакой юбилей области не празднует. Ну правда, смешно просто. Эти фото с провластных «мероприятий» — словно список тех, кто готов прогибаться, лгать и делать вид, что все хорошо, когда в стране на самом деле все так страшно.
Сергей:
— Почему вы спрашиваете у народа, который вообще не имеет отношения к административным делениям нашей страны? Спросите у администрации — города, завода. Им лучше знать, они получают премии и подарки, их кормят и поят на фуршетах, у них тексты загодя написаны, они знают, как дать интервью на тему 85-летия области. Людей же, которые на самом деле заняты делом, все это не касается, и сказать нечего.
Ольга:
— У гэтым годзе Мінская вобласць святкуе 85-годдзе. І я ў нейкай роспачы: а як гэта датычыцца ці паўплывала на мяне? А ніяк. Ну, я канешне, за ўсе 85 год адказаць не магу, але ж за апошнія 25 гадоў паспрабую. На прыкладзе майго роднага горада — Жодзіна.
Пабудавалі дзіцячую паліклініку і садок у 8 мікрараёне. Алілуйя! Ну, дзіцячую паліклініку павінны былі пачаць будаваць шчэ 25 гадоў таму назад, яшчэ ў прошлым тысячагоддзі. Смешна, але ж як ёсць. Дзіцячы садок абяцалі пабудаваць, калі мая старэйшая дачка хадзіла ў садок, а пабудавалі, калі яна сканчвала школу. Зараз абяцаюць пабудаваць школу ў 8-м мікрараёне. Ну, гледзячы на хуткасць будоўлі, мая малодшая ўжо таксама скончыць школу (зараз навучаецца ў пачатковай школе).
Так, хтосьці можа запярэчыць наконт «Алеі ліхтароў» ці «Алеі лавак». Нават і спрачацца не буду, яны вельмі ўпрыгожваюць горад, але ж я гэта не лічу дасягненнем. Вы ж калі шпалеры ды мэблю ў кватэры змяняеце — ня агучваеце гэта ўсяму свету?
Наталья:
— Якая яшчэ вобласць Мінская? Я не хацела і не прасіла, каб яе ўтваралі. Як, упэўнена, і мая прабабуля, якая жыла ў той час, не прасіла пра гэта. Яе, як і мяне, больш уладкавала б, калі б гэта было, напрыклад, ваяводства. Людзі нармальна жывуць, нічога не абвяшчаюць, апроч волі. Ні на каго не настаюць. І я думаю, што ніякіх абласцей у Беларусі быць не павінна.
Добро пожаловать в реальность!